Na początku komunikowaliśmy się z Andrzejem jako przyjaciele, a do pewnego stopnia nawet koledzy. Pracowaliśmy w powiązanych strukturach.
Nie pracowaliśmy razem, ale mieliśmy dobre pojęcie o pracy każdego z nas, że tak powiem, od środka. To również dało nam tematy do rozmów w odpowiednim czasie.
Odkąd się poznaliśmy, Andrzej zdążył już zmienić pracę. Został powołany na wyższe stanowisko w przedsiębiorstwie, którego menedżerów poznał w poprzedniej pracy.
Jak powiedziałam, wcześniej byliśmy raczej przyjaciółmi, ale potem jakoś niepostrzeżenie zaczął rozwijać się nasz romans.
Andrzej zawsze był bardzo wrażliwy na punkcie swojego wizerunku społecznego. Bardzo ważne jest dla niego, aby dobrze wyglądać. Drogie koszule, markowe zegarki.
I tylko zakup kurtki zimowej za trzydzieści tysięcy! Kiedy się o tym dowiedziałam, byłam w szoku.
Wygląda jak zwykła czarna kurtka puchowa. Cóż, wydaje się, że to osobista sprawa każdego, na co wydaje pieniądze, zwłaszcza jeśli je ma.
Ale potem doszliśmy do etapu w naszym związku, kiedy trzeba było przedstawić mnie mamie. Ona i Andrzej mieszkają razem.
Ich rodzice są rozwiedzeni od dłuższego czasu. Kiedy ojciec opuścił rodzinę, Andrzej był jeszcze w przedszkolu. Więc kiedy dotarłam do mieszkania mojego chłopaka, byłam w lekkim szoku.
Przy całym tym zewnętrznym blichtrze, w domu panował rodzaj, przepraszam, hulaszczego życia. W salonie na ścianie wciąż wisi dywan.
Sofa została kupiona gdzieś pod koniec lat dziewięćdziesiątych. A kiedy w kuchni włączyła się lodówka, zaczęłam się z przerażeniem rozglądać.
Myślałam, że zaczęło się trzęsienie ziemi. Ale potem uspokoiło mnie zdanie, że „to lodówka się włączyła”. To taka rzadkość, że wydaje mi się, że powstała przed moim urodzeniem. Mimo że mam 27 lat!
Ale komputer w pokoju Andrzeja został kupiony za sto dziesięć tysięcy. A w salonie, obok tej starej ściany, stoi telewizor z ekranem LED, który również nie jest tani.
Jedzenie, którym mnie tam poczęstowano, też nie było tanie. Ale już wcześniej wielokrotnie słyszałam od Andrzeja, że on i jego mama jedzą bardzo drogo.
A po spotkaniu z moją matką, mój chłopak, który, nawiasem mówiąc, nie jest już taki młody, wkrótce skończy dwadzieścia dziewięć lat, zaczął sugerować zalegalizowanie naszego związku. Postanowiłam wyjaśnić, gdzie w takim razie zamieszka nasza młoda rodzina.
Tutaj odpowiedź mnie zmyliła. Andrzej powiedział, że nie widzi potrzeby kupowania domu. Będziemy wynajmować.
W końcu jest spadkobiercą dwóch mieszkań w przyszłości. Ma dziadka, który nie ma innych krewnych poza nim i jego matką. A jego matka jest samotna.
Więc nie ma sensu płacić żadnych kredytów hipotecznych. Odrzuciłam tak atrakcyjne perspektywy. Odcięłam połączenie i zablokowałam numer. Andrzej śledził mnie przez dwa tygodnie, zastanawiając się, co się stało.
Nie rozumiał, że nie potrzebuję tych wszystkich pozorów dobrobytu. Ja mogę kupić drogę puchową kurtkę, ale jego matka, która wychowywała go samotnie, nie może kupić nawet lodówki za trzy tysięcy.
A on siedzi cicho, czekając, aż ona opuści mieszkanie z przyczyn naturalnych.