Anna, 35 lat, dzwoni do przyjaciółki, aby podzielić się swoimi uczuciami. Ona i jej teściowa zawsze miały idealne relacje, Anna stała przy niej i była bardzo szczęśliwa.
Zawsze pomagała we wszystkim dzieciom i mężowi. A Anna uważała, że robi to wszystko z własnej woli.
Przyjeżdżała do nich prawie co drugi dzień, odkąd urodziły się wnuki. A ostatnio powiedziała, że Anna i jej dzieci są dla niej prawdziwym ciężarem.
Tak jakby ona i Michał wisieli jej na szyi. Ale jak można tak mówić, przecież nikt jej nie zmuszał do codziennego biegania do nich i wszyscy byli jej wdzięczni za pomoc.
To był jej wybór, a teraz to wina Anny. Teraz nie zrobi kroku w moim domu. Nie musi do mnie przychodzić, „pracować dla wszystkich”, jak mówiła koleżankom.
Niech siedzi w swoim pokoju, niech tam odpoczywa. Niczego od niej nie potrzebuję, żeby mogła tak gadać za moimi plecami.
Anna i jej mąż mają troje dzieci, najstarszy syn ma dziewięć lat, córki mają pięć i dwa lata, i chociaż nie pracuje, kobieta potrzebuje dodatkowych rąk do pracy w domu z tyloma dziećmi.
Matka męża przychodziła do nich jakby pracowała, wykonywała wszystkie prace domowe, ścieliła łóżka, zmywała naczynia i pomagała synowej przy dzieciach.
Jak wiadomo, w domu zawsze jest praca.
Moja teściowa zawsze wracała do domu taka szczęśliwa i kazała mi iść odpocząć, a Ania zastanawiała się, dlaczego jest taka szczęśliwa. Byłam z nią szczera, stała się dla mnie najbliższą osobą, bo spędzałyśmy ze sobą każdy dzień. Myślałam, że jest ze mną szczera.
Wnuki cieszą się na przyjazd babci, bo ona zawsze coś wyciąga z torby: cukierki, ciasteczka, kartonik soku.
Przez dziewięć lat przychodziła do nich i pomagała im. Zdarzyło się, że Anna również przyszła do niej i pomogła jej, gdy była chora. Było jej bardzo ciężko z tymi dziećmi, ale teraz są trochę starsze i jest łatwiej.
Radzi sobie sama, ale kiedy urodziła się najmłodsza dziewczynka, jej syn szedł do pierwszej klasy, średnia musiała iść do przedszkola, a Anna, z dzieckiem na ręku, po prostu nie mogła sobie poradzić.
Córki Anny, jak mówi, są spokojnymi, pozytywnymi dziećmi, a siedzenie z nimi to przyjemność, ale potrzebowała babci, aby zabrać je do klubów, podczas gdy ona sprzątała dom i gotowała obiad.
Teściowa jest wdową i całkowicie ją utrzymywali, zaoszczędzili coś ze swojej emerytury, zapłacili za mieszkanie, poszli do supermarketu, aby kupić jedzenie dla niej i dla siebie.
I tym razem ona i Michał poszli do supermarketu, kupili trochę jedzenia i pojechali do domu teściowej. Wieczorem mieli ją odwiedzić, więc Anna sama wzięła paczkę i pobiegła do niej. Słyszeliśmy, jak na klatce schodowej rozmawiała z sąsiadką.
Narzekała, że od dziewięciu lat się nie poddała i nie ujrzała światła dziennego. Musi dla nas pracować od rana do wieczora. Mówi, że ma własny biznes, ale cały czas musi siedzieć z tymi dziećmi.
Rozumie, że to są jej wnuki, więc będzie siedzieć i pomagać, ale nie tak bardzo, żeby musiała kręcić się wokół nich na starość. Pranie, sprzątanie, zawożenie dzieci do szkoły, odbieranie ich — nie ma już energii.
Anna była zszokowana, wróciła do samochodu, dała paczkę żywnościową mężowi, kazała mu ją zabrać i odebrać dzieci. Nie spała całą noc, płakała, a rano zadzwoniła do teściowej i powiedziała jej, żeby więcej nie przychodziła do ich domu. Nie chciała być kojarzona z takimi ludźmi.
„Nikomu nie jest potrzebna”: Dziś są jej 70. urodziny, ale ani jej syn, ani córka nie przyszli