Adam wrócił z podróży służbowej nieco wcześniej niż obiecał. Był poniedziałkowy poranek, a miasto wciąż drzemało po weekendzie.
Nie uprzedził nawet żony, chciał zrobić jej niespodziankę — w drodze powrotnej kupił jej ulubione francuskie perfumy, zamówił kwiaty, jeszcze w pociągu patrzył, jak stoją w dużym pudełku z napisem: „Dla najlepszej kobiety”.
Ale kiedy włożył klucz do drzwi, poczuł dziwny chłód — nie fizyczny, ale taki, który ogarnia plecy, kiedy ciało już wie to, czego umysł jeszcze nie wie.
W mieszkaniu było cicho. Zbyt cicho. I pusto. Położył kwiaty na stoliku, poszedł do sypialni — i zamarł.
Na łóżku nie było jej rzeczy. Na komodzie – puste miejsce, gdzie zawsze stały jej perfumy.
W szafie – starannie ułożone jego koszule, ale obok – pustka. Jej półki były puste. Przeszedł do kuchni – i zobaczył.
Na stole leżała notatka. Jego walizki stały przy drzwiach, jakby czekały na odjazd. Podniósł kartkę — pismo znajome aż do bólu:
„Adamie. Nie mogę już dłużej. Wybacz. Nie zauważyłeś, jak znikałam, kiedy byliśmy razem. Znikałam każdego dnia, kiedy milczałeś wieczorami, kiedy byłeś z gadżetem, a nie ze mną. Kiedy przygotowywałam kolację, a ty mówiłeś, że nie jesteś głodny. Kiedy pytałam, czy mnie lubisz, a ty mruczałeś coś o zmęczeniu. Krzyczałam do ciebie swoim milczeniem. Ale ty nie słyszałeś. Nie odchodzę do kogoś — odchodzę do siebie. I po raz pierwszy od wielu lat wybieram siebie. Bądź szczęśliwy. Ja też się postaram”.
Usiadł. Ręce mu drżały. Cały świat wokół rozpadł się na drobne kawałki. Chciał do niej zadzwonić, ale numer był poza zasięgiem.
Usunęła się ze wszystkich portali społecznościowych. Nigdzie jej nie było. Jak duch. I dopiero teraz sobie przypomniał: rzeczywiście, przez ostatnie pół roku milczała, jakby mieszkała obok, ale gdzieś daleko.
Nie prosiła o nic, tylko w milczeniu gotowała i znikała w swoich książkach, podczas spacerów z psem, w długich kąpielach.
Myślał, że to tylko okres. Myślał, że wszystko się ułoży. Ale układało się tylko jego życie. Jej życie znikało. Potem zaczął jej szukać wśród wspólnych znajomych. Wszyscy milczeli.
Tylko jedna jej przyjaciółka napisała: „Nie szukaj jej. Ona nie chce już być znaleziona”.
Minęły dwa tygodnie. Adam nie chodził do pracy. Nie włączał telewizora. Po raz pierwszy od wielu lat zaczął słuchać ciszy.
W tej ciszy nagle dostrzegł, jak wiele drobiazgów przeoczył: jej nową fryzurę, którą zrobiła jeszcze wiosną; jej wieczorne próby rozpoczęcia rozmowy; jej zmęczoną twarz, kiedy po raz trzeci w ciągu tygodnia powiedział: „Nie dzisiaj”.
Zrozumiał, że miłość nie znika nagle — powoli tonie, gdy nikt jej nie ratuje. Mieszkał z kobietą, która kochała go do ostatniego tchnienia nadziei. I wszystko przegapił.
Zapach jej perfum utrzymywał się w poduszkach jeszcze przez tygodnie. A potem zniknął. Tak jak ona. Tak jak jego zwykły świat.
I teraz codziennie budził się z jednym jedynym pytaniem: „Dlaczego nie wysłuchałem jej wtedy, kiedy jeszcze mogłem?”. Ale odpowiedzi już nie było.