Przypadkowo znalazłam korespondencję męża z moją najbliższą przyjaciółką i okazało się, że byli razem już ponad pięć lat, a kiedy zapytałam go dlaczego, odpowiedział tylko: „A czego chciałaś, przecież ciągle opiekowałaś się swoją mamą, a ja potrzebuję kobiety”.
Te słowa do dziś dźwięczą mi w głowie jak echo, które nie chce ucichnąć, jakby ktoś specjalnie je powtarzał, żebym na pewno nie zapomniała, że coś takiego naprawdę usłyszałam od człowieka, którego kochałam całym sercem.
Nie wiem, co bolało bardziej — jego zdrada, czy fakt, że zrobił to właśnie z nią, kobietą, którą nazywałam „siostrą”, której powierzałam wszystko, a która siadała w mojej kuchni, piła herbatę i wzdychała ze zrozumieniem, mówiąc: „Trzymaj się, kochana, życie bywa trudne”.
Dziś już wiem, że wzdychała tak może nie dlatego, że mi współczuła, ale dlatego, że bała się, że odkryję w końcu prawdę, która była na wyciągnięcie ręki.
To był zwyczajny dzień — taki, w którym człowiek nie spodziewa się końca swojego dotychczasowego życia. Zostawił telefon na komodzie w przedpokoju, bo spieszył się do pracy.
Miałam mu tylko wysłać zdjęcie dokumentu, o który prosił. Otworzyłam jego skrzynkę mailową, bo hasło znałam od lat, i wtedy zobaczyłam wiadomości oznaczone gwiazdkami. Nawet nie musiałam w nie wchodzić — wystarczył temat:
„Wczorajsza noc była cudowna”. Poczułam, że serce zjechało mi gdzieś do żołądka, jakby nagle zabrakło tlenu w całym mieszkaniu. Ale weszłam w tę korespondencję.
Przeczytałam. Każde słowo wbijało się we mnie jak igła. „Kiedy w końcu jej powiesz?”, „Nie mogę się doczekać, aż będziemy mogli normalnie żyć”, „Kocham cię i dziękuję, że mnie wybrałeś”.
Mój mąż i moja przyjaciółka. Pięć lat. Pięć lat, podczas których ja jeździłam codziennie do mamy, która chorowała, karmiłam ją, zmieniałam opatrunki, podtrzymywałam na duchu.
Wracałam późnym wieczorem, zmęczona, ale szczęśliwa, że mogę być przy niej, bo wiedziałam, że kiedyś będę wdzięczna za każdą dodatkową chwilę.
A on w tym czasie „potrzebował kobiety”, jak to powiedział, patrząc mi w oczy bez cienia wstydu.
Pamiętam dokładnie rozmowę, którą odbyliśmy, kiedy wrócił z pracy. Stałam w kuchni, telefon w dłoni, jakbym trzymała dowód zbrodni.
„Co to jest?” — zapytałam, choć dobrze wiedziałam. Spojrzał na ekran, po czym wzruszył ramionami tak lekko, jakby chodziło o coś tak banalnego, jak niezapłacony rachunek.
„No i sama widzisz” — powiedział. Stałam, wpatrując się w niego, próbując znaleźć w jego twarzy cokolwiek, co przypominałoby człowieka, z którym przeżyłam tyle lat. „Pięć lat?” — wyszeptałam.
„A co ja miałem zrobić? Ty ciągle byłaś u swojej mamy. A mężczyzna potrzebuje kobiety. Czułości. Bliskości”.
Powiedział to tak naturalnie, jakby chciał mnie przekonać, że zdrada to coś w rodzaju rozsądnego rozwiązania w trudnym okresie.
Poczułam wtedy, że zgasło we mnie coś, czego nie da się już zapalić na nowo — ta iskra, którą trzyma się przy kimś nawet wtedy, gdy związek przechodzi burzę.
Najbardziej bolało mnie jednak to, że to była ona. Moja przyjaciółka, z którą przegadałam setki wieczorów. Wspierała mnie w opiece nad mamą, przynosiła zupę „żebyś miała siły”, mówiła: „Gdybym mogła, wzięłabym część Twojego zmęczenia na siebie”.
A tymczasem brała mojego męża. I to przez pięć lat. Pięć lat, podczas których ja ufałam jej jak nikomu innemu.
Wyobrażałam sobie, że jeśli kiedykolwiek stracę grunt pod nogami, to ona poda mi rękę. A ona stała obok i czekała, kiedy ja się potknę, żeby mieć do niego łatwiejszy dostęp.
Kiedy do niej zadzwoniłam, odebrała jakby nic się nie stało. „Musimy porozmawiać” — powiedziałam. Zamilkła tylko na sekundę, a potem zaczęła tłumaczyć się słowami, które pamiętam do dziś.
„Słuchaj, to tak wyszło… On mówił, że jesteście jak współlokatorzy, że od dawna nie ma między wami bliskości, że Ty zajmujesz się wszystkim innym, tylko nie nim”.
Poczułam wtedy, że świat się przewrócił. Że już nic nie jest takie, jakie było. Odparłam: „Zajmowałam się mamą, bo ją kochałam. A on też jest dorosły i mógł mnie wspierać, zamiast chodzić do Ciebie”.
A ona — jakby to była najmniejsza sprawa na świecie — odpowiedziała: „Może tak, ale sama wiesz, że życie jest trudne i każdy szuka tego, czego mu brakuje”.
Następne dni były jak mgła. Mąż próbował jeszcze tłumaczyć się, że to „nie było takie oczywiste”, a ona wysyłała mi wiadomości typu:
„Przepraszam, ale zakochałam się. Nie planowałam tego”. A ja? Ja w pewnym momencie przestałam zadawać pytania. Przestałam analizować kto, kiedy, jak.
Bo zrozumiałam, że najgorsze w zdradzie nie jest samo to, że ktoś odchodzi. Najgorsze jest to, że robi to za Twoimi plecami, korzystając z Twojej dobroci, z Twojego zmęczenia, z Twojej miłości do bliskich.
Że wykorzystuje moment, kiedy jesteś najbardziej krucha, kiedy walczysz o zdrowie mamy, kiedy nie masz już siły patrzeć na siebie krytycznym okiem.
Dziś, po kilku miesiącach, wciąż czasem zastanawiam się, jak to możliwe, że nie zauważyłam. Ale potem myślę, że człowiek nie zauważa nie dlatego, że jest ślepy, tylko dlatego, że ufa.
I może to właśnie było moją największą winą — ufałam zbyt mocno. Ale czy to naprawdę jest wina? Czy kochanie i pomoc najbliższej osobie to coś, za co mam się teraz wstydzić?
Z mamą spędziłam tyle czasu, ile mogłam. Odeszła spokojnie, wiedząc, że jestem przy niej. A on? On już nie ma dostępu do mojego życia.
Ona też nie. Nie wiem, czy są razem. Nie chcę wiedzieć. Zrozumiałam jedno: jeśli ktoś potrafi zranić Cię w chwili, gdy najbardziej potrzebujesz wsparcia, to nie zasługuje na to, by być w Twoim świecie ani dnia dłużej.
I czasem, kiedy robię sobie wieczorną herbatę, myślę o tym jego zdaniu: „A czego chciałaś?”. I wiesz co?
Dziś wiem dokładnie, czego chciałam — chciałam być kochana za to, kim jestem, a nie za to, czy mam czas spełniać cudze oczekiwania. I może dopiero teraz uczę się, że można żyć bez bólu, bez kłamstw i bez tych, którzy nigdy nie byli warci mojego serca.