Kiedy dziś patrzę na swoje życie, najbardziej boli mnie nie utrata rzeczy, nie kłótnie, nie te wszystkie wielkie słowa, które kiedyś wydawały się tak ważne.
Najbardziej boli cisza między mną a moim bratem. Ta cisza, która nie pojawiła się nagle, nie wynikła z jednej sprzeczki ani jednego zdania.
Ona powoli wślizgnęła się między nas po śmierci mamy, kiedy kwestia spadku podzieliła nas bardziej niż wszystkie nasze dziecięce spory razem wzięte.
Mama zostawiła mieszkanie mnie. I od tamtej chwili brat przestał być bratem — przynajmniej tak to czuję. W tamtym dniu nie powiedział ani słowa.
Po prostu zabrał dokumenty, których potrzebował, i wyszedł z jej pokoju, nawet na mnie nie patrząc. A ja stałam obok łóżka i nie mogłam zrozumieć, jak jedna decyzja może przewrócić całe życie do góry nogami.
– Zawsze byłaś jej ulubienicą – powiedział później, kiedy porządkowaliśmy maminy rzeczy. Brzmiało to spokojnie, niemal obojętnie, ale każde słowo cięło jak nóż.
Nie odpowiedziałam. Bo co mogłam powiedzieć? Że to nieprawda? Że mama kochała nas tak samo? Że miłość nie mierzy się w metrach kwadratowych? I tak by nie uwierzył.
W rzeczywistości rozumiem go. Wiem, jak to jest czuć niesprawiedliwość. Jak boli świadomość, że twoja mama, najbliższa osoba na świecie, podjęła decyzję, której nie jesteś w stanie zaakceptować.
Ale to była jej decyzja, nie moja. Napisała testament po cichu, bez rozmów, bez konsultacji. Po prostu któregoś dnia powiedziała:
– Córeczko, mieszkanie będzie twoje. Nie kłóć się ze mną. Wiem, dlaczego tak robię.
Nie nadałam temu większego znaczenia. Wydawało mi się, że mówi o czymś bardzo odległym, o przyszłości, która przyjdzie kiedyś… dopiero wtedy, gdy obie będziemy stare i siwe. Ale życie nie pyta, czy jesteśmy gotowi. Ono po prostu zabiera.
Po pogrzebie próbowaliśmy z bratem kilka razy rozmawiać. Każda rozmowa kończyła się tak samo.
– Mogłaś się zrzec tego mieszkania – mówił.
– To była jej wola – odpowiadałam.
– Oczywiście. Bo zawsze wszystko robiła dla ciebie.
– To nieprawda…
– Dla ciebie nie.
A potem zamykał drzwi.
Próbowałam mu tłumaczyć, że mama miała swoje powody. Że wiedziała o jego długach, jego niestabilnych relacjach, o tym, że ciągle żył „od jutra do jutra”.
Bała się, że mieszkanie zniknie, że trafi nie do niego, ale do kogoś, komu był winien pieniądze. Bała się, że stracimy coś, co było jej domem, jej historią, jej spokojem.
– Chciałam, żeby coś po nas zostało – powiedziała mi kiedyś wieczorem. – Ty będziesz potrafiła to zachować.
Ale brat tego nie wie. Albo nie chce wiedzieć. Wystarczył mu jeden fakt: mieszkanie przypadło mnie. I to stało się dla niego dowodem, że mama naprawdę miała „ulubione dziecko”.
Mieszkam w tym mieszkaniu już rok. Każdy kąt przypomina mi mamę — jej głos, zapach kawy, którą parzyła o poranku, jej wieczorne kroki. I wszystko to byłoby ciepłe i kojące, gdyby nie jeden cień — jego nieobecność.
Wiem, że mogłoby być inaczej. Moglibyśmy razem pić herbatę w tej kuchni, wspominać dzieciństwo, śmiać się z historii, które opowiadała. Ale dziś on nie dzwoni, nie pisze na święta, nie składa życzeń urodzinowych. Jakbym przestała istnieć.
A mnie najbardziej boli to, że nie zawiniłam wobec niego. Ale i on nie zawinił wobec mnie. Oboje staliśmy się ofiarami decyzji, której nie mieliśmy wpływu.
Czasem wyobrażam sobie, że któregoś dnia zapuka do drzwi i powie zwykłe: „Cześć”. Bez pretensji, bez żalu, bez powrotu do
przeszłości. Usiądziemy i porozmawiamy, tak po prostu. Jak dawniej.
Wiem, że czas leczy. Ale nie wszystko. I nie wszystkich.
A jednak czekam. Bo mimo wszystko — on jest moim bratem. I żadno mieszkanie nigdy tego nie zmieni.