Kiedy zauważyłam, że w naszym domowym budżecie co miesiąc brakuje pieniędzy, początkowo pomyślałam, że to ja źle liczę. Może rachunki wzrosły, może wydaliśmy więcej na jedzenie, może coś przeoczyłam.
Ale gdy sytuacja powtarzała się przez kilka miesięcy z rzędu, zrozumiałam, że coś tu nie gra.
Każdego miesiąca brakowało dokładnie tej samej sumy — jakby ktoś celowo ją odkładał. A ponieważ w naszym domu zajmowałam się finansami ja, szybko wykluczyłam przypadek.
Pewnego dnia, gdy mąż wyszedł „tylko na chwilę do sklepu”, postanowiłam sprawdzić, gdzie naprawdę chodzi.
Nie robiłam tego z zazdrości, tylko z niepokoju — chciałam zrozumieć, co się dzieje z naszymi pieniędzmi.
Pojechałam za nim, starając się nie rzucać w oczy. Zatrzymał się pod domem swojej matki.
Wysiadł, wyjął z kieszeni kopertę i podał jej z uśmiechem. Stała w drzwiach, elegancka, zadowolona, a on mówił coś wesoło, jakby przyniósł jej prezent.
Poczułam, jakby ktoś ścisnął mnie za gardło. Wróciłam do domu z drżącymi rękami i sercem, które biło jak oszalałe. Nie wiedziałam, co gorsze — że mnie oszukuje, czy że robi to w imię swojej matki.
Kiedy wrócił, udawałam, że nic się nie stało. W nocy jednak nie mogłam spać. Leżałam, patrząc w sufit, i powtarzałam sobie: „Może to ja przesadzam, może miał powód, może to chwilowe…”. Ale następnego ranka postanowiłam porozmawiać.
– Piotr, musimy pogadać – powiedziałam spokojnie, choć w środku wszystko się we mnie gotowało.
– O czym? – zapytał, udając, że nic nie rozumie.
– O tym, że z naszego budżetu co miesiąc znika ta sama suma. I że wczoraj widziałam, jak zaniosłeś kopertę swojej mamie.
Zbladł. Przez chwilę milczał, potem westchnął i spuścił wzrok.
– Chciałem ci powiedzieć… ale wiedziałem, że zrobisz z tego problem. Mama potrzebuje nowego samochodu, a jej emerytura nie wystarczy. Chciałem jej pomóc.
– Pomóc? – powtórzyłam z niedowierzaniem. – Z naszych wspólnych pieniędzy, za moimi plecami? To nie pomoc, tylko brak szacunku.
Nie krzyczałam. Nie płakałam. Było mi tylko niewiarygodnie przykro. Przez lata starałam się być dobrą synową — pomagałam, jeździłam, gotowałam, pamiętałam o każdej okazji.
Nigdy nie powiedziałam złego słowa o jego matce. A mimo to on wybrał lojalność wobec niej zamiast wobec mnie.
Przez kolejne dni w domu panowała cisza. On próbował zagadywać, przynosił kwiaty, a ja nie potrafiłam się uśmiechnąć.
Wciąż miałam przed oczami ten obraz — jak wręcza jej kopertę z pieniędzmi, które odkładałam na remont łazienki.
Z czasem powiedział, że „to nic wielkiego”, że „przecież to tylko mama”. Ale dla mnie to było coś ogromnego. Bo jeśli mąż potrafi ukryć przede mną pieniądze, co jeszcze może przede mną ukrywać?
Dziś, z perspektywy kilku miesięcy, wiem, że nie chodziło tylko o pieniądze. Chodziło o zaufanie.
O to, że w naszym małżeństwie pojawiło się trzecie ogniwo, które od zawsze miało nad nami władzę. I choć w końcu przestał wysyłać jej pieniądze, między nami coś pękło.
Zrozumiałam wtedy jedno — nie trzeba zdradzać z inną kobietą, żeby zranić. Czasem wystarczy, że ta „inna” ma na imię mama.