Przez całe życie byłam pewna, że mam szczęście. Że trafiłam na mężczyznę, który nie tylko mnie kocha, ale też szanuje, słucha i liczy się z moim zdaniem.
Zawsze mówił, że jestem jego najlepszą przyjaciółką, że bez mojej opinii nie podejmuje żadnej decyzji. A ja w to wierzyłam.
Wierzyłam, że nasze małżeństwo jest inne – spokojne, partnerskie, pełne wzajemnego zaufania. Do czasu, aż pewnego dnia przypadkiem usłyszałam rozmowę, która zburzyła cały mój świat.
To był zwyczajny poranek. Wstałam wcześniej, zrobiłam śniadanie, a mąż jeszcze rozmawiał przez telefon w salonie. Myślał, że śpię.
Nie chciałam mu przeszkadzać, więc cicho wyszłam z sypialni, żeby wstawić pranie. I wtedy usłyszałam jego głos – spokojny, rzeczowy, ale jakiś obcy, chłodny.
– Dobrze, mamo, jak powiesz, tak zrobimy – powiedział. – Oczywiście, że rozumiem, lepiej, żeby mieszkanie było na ciebie. Tak, tak, „na wszelki wypadek”.
Zamarłam. Serce zaczęło mi bić tak głośno, że miałam wrażenie, iż zaraz mnie usłyszy. Stałam za ścianą, z ręcznikiem w dłoniach, niezdolna do ruchu.
„Mieszkanie na nią?” – powtarzało mi się w głowie jak echo. Mieszkanie, które razem kupowaliśmy, odkładając każdy grosz, rezygnując z wakacji, z nowych ubrań, z drobnych przyjemności. Mieszkanie, które miało być naszym wspólnym domem, naszą przystanią.
– Tak, oczywiście, że ona nie musi o tym wiedzieć – dodał po chwili. – Po co się denerwować, mama? Będzie spokojniej, jak wszystko będzie na ciebie.
Te słowa uderzyły mnie mocniej niż cokolwiek wcześniej. Nie krzyk, nie zdrada, nie kłótnia – tylko ten ton: spokojny, rozsądny, jakby omawiał coś zupełnie oczywistego.
Weszłam do pokoju, zanim zdążył się rozłączyć. Spojrzał na mnie i na moment zbladł. Telefon wciąż miał w dłoni.
– Z kim rozmawiasz? – zapytałam, choć doskonale wiedziałam.
– Z mamą – odpowiedział z tym swoim spokojem, który tym razem brzmiał jak kpina.
– I co, postanowiliście razem, że nasze mieszkanie zapiszecie na nią? – głos mi zadrżał. – „Na wszelki wypadek”? A ja… ja w tym wszystkim kim jestem? Lokatorką?
Zamilkł. Spuścił wzrok, coś tam mamrotał o formalnościach, o „bezpieczeństwie”, o tym, że „to tylko dokumenty”. Ale ja już nie słyszałam. Bo jak można wierzyć człowiekowi, który w sekrecie przed tobą planuje oddać to, co wspólnie budowaliście – swojej matce?
Nie wiem, ile wtedy minęło minut. Stałam naprzeciwko niego i miałam wrażenie, że widzę kogoś obcego.
Tego samego mężczyznę, który przynosił mi kwiaty, robił herbatę, gdy byłam chora, śmiał się z moich żartów… A teraz? Teraz patrzył na mnie jak na problem, który trzeba rozwiązać jak najciszej.
Tego wieczoru długo nie mogłam zasnąć. W głowie kłębiły się pytania: czy on mnie kiedykolwiek naprawdę kochał? Czy wszystko było tylko teatrem, a za kulisami to mama pociągała za sznurki?
Następnego dnia poszłam do pracy jak zawsze. Uśmiechałam się, rozmawiałam, ale w środku czułam tylko pustkę. Wieczorem, kiedy wróciłam, on próbował udawać, że nic się nie stało. Usiadł przy stole, zaproponował kolację, włączył telewizor.
– Nie możemy tak żyć, jakby nic się nie wydarzyło – powiedziałam cicho.
– Kochanie, nie przesadzaj – westchnął. – Przecież to tylko dla bezpieczeństwa. Wiesz, jak mama się boi, że gdyby coś się stało, to…
– Gdyby co się stało, Piotr? – przerwałam mu. – Gdybyś mnie zostawił? Albo wyrzucił z własnego domu?
Zamilkł. To milczenie było gorsze niż jakakolwiek odpowiedź. Wtedy zrozumiałam, że już wszystko wiem.
Przez kolejne dni udawałam spokój. Przeglądałam dokumenty, rozmawiałam z prawnikiem, a w nocy płakałam w poduszkę.
Bo jak pogodzić się z tym, że człowiek, którego kochałaś najbardziej, nie miał do ciebie nawet odrobiny zaufania? Że zamiast partnerstwa wybrał
lojalność wobec swojej matki?
W końcu spakowałam się. Bez awantur, bez krzyków. Zostawiłam klucz na stole. Na kartce napisałam tylko: „Nie potrzebuję niczego na wszelki wypadek. Potrzebuję miłości i zaufania. Skoro nie potrafisz tego dać – nie mam tu czego szukać.”
Nie zadzwonił. Nie przyszedł. Może mama doradziła mu, że tak będzie „rozsądniej”. A może sam zrozumiał, że kobieta, która przestaje wierzyć w jego słowa, już nigdy nie spojrzy na niego tak samo.
Minęły miesiące. Wynajęłam małe mieszkanie, kupiłam kilka nowych rzeczy. Zaczęłam oddychać inaczej – spokojniej.
Czasem widuję jego matkę w sklepie, udaje, że mnie nie widzi. A ja? Ja tylko się uśmiecham. Bo wreszcie wiem, że największy błąd, jaki można popełnić, to oddać swoje życie komuś, kto wciąż słucha głosów z zewnątrz, a nie swojego serca.
Dziś nie mam już złudzeń. Miłość to nie słowa, nie wspólne zdjęcia i obietnice. Miłość to decyzja – codzienna, świadoma, szczera. A tamtej decyzji Piotr nigdy nie podjął.