Kiedy wychodziłam za Andrzeja, myślałam, że spotkałam swoje szczęście. Był spokojny, odpowiedzialny, słowny.
Wierzyłam, że z nim będę miała dom, w którym pachnie ciastem i świeżymi kwiatami, że razem stworzymy coś trwałego.
Nie przypuszczałam jednak, że w naszym życiu zawsze będzie trzecia osoba — jego matka. Zawsze obok, zawsze bliżej niż ja.
Na początku to wydawało się niewinne. Doradzała mi, jak lepiej gotować, jak prać, jak wychowywać dzieci. Uśmiechałam się, dziękowałam, bo nie chciałam kłótni.
„To tylko mama” — powtarzał Andrzej, gdy próbowałam mu wytłumaczyć, że jego matka przekracza granice. Ale z czasem jej troska zamieniła się w kontrolę.
Kiedy urodziła się nasza córeczka, Marysia, w oczach teściowej zobaczyłam coś niepokojącego. Spojrzała na dziecko i powiedziała:
– Coś ona niepodobna do naszej rodziny. Nos zupełnie inny… i oczy jakieś obce.
Zaśmiałam się wtedy, choć w środku coś mnie ukłuło. Myślałam, że żartuje. Ale ona nie żartowała.
Z każdym dniem widziałam coraz
więcej podejrzliwości w jej spojrzeniu. Jakby szukała dowodów na coś, czego nie było.
A potem przyszedł ten dzień, którego nigdy nie zapomnę. Andrzej wrócił z pracy później niż zwykle. Milczący, zimny.
– Co się stało? – zapytałam.
– Mama wszystko mi powiedziała – odpowiedział krótko.
– Co powiedziała? – zdziwiłam się.
– Że masz kochanka. Że słyszała, jak z nim rozmawiasz przez telefon, kiedy byłaś u nas. I że Marysia… to nie moje dziecko.
Zamarłam. Świat się zatrzymał. Serce waliło jak szalone, w gardle czułam gulę, a w głowie miałam pustkę.
– Ty w to wierzysz? – zapytałam szeptem.
Nie odpowiedział od razu. Odwrócił wzrok. I wtedy zrozumiałam — wierzy.
Nie pamiętam dokładnie, co mówiłam. Tłumaczyłam, płakałam, prosiłam, żeby uwierzył mi, a nie jej. Ale jego twarz pozostawała
nieporuszona.
– Mama nie wymyśliłaby czegoś takiego – powiedział tylko cicho.
I to jedno zdanie złamało we mnie wszystko. Bo zrozumiałam, że nie ma znaczenia, jaka jest prawda. Znaczenie ma tylko to, komu się
wierzy. A on wybrał nie mnie.
Tamte dni pamiętam jak przez mgłę. Opiekowałam się Marysią, karmiłam ją, tuliłam, a w środku umierałam.
Każdy jego chłodny gest, każde milczenie, każde spojrzenie z wątpliwością bolało bardziej niż cokolwiek wcześniej.
Pewnego ranka spakowałam walizkę. Bez krzyków, bez dramatów. Spojrzałam mu w oczy i powiedziałam:
– Jeśli potrafiłeś uwierzyć w coś takiego, to znaczy, że nas już dawno nie było.
Nie zatrzymał mnie. Patrzył tylko, jak zabieram rzeczy nasze i dziecka.
Pojechałam do rodziców. Długo nie mogłam się pozbierać. Potem zrobiłam test DNA. Chciałam mieć dowód, choć nie dla siebie – dla
spokoju. Kiedy przyszły wyniki, wysłałam mu zdjęcie z krótkim podpisem:
„Twoja córka. Twoja krew. Twoje serce.”
Odpisał po dwóch dniach.
„Przepraszam.”
Jedno słowo. Spóźnione.
Nie odpisałam. Bo przebaczenie to nie słowo. To coś, co trzeba poczuć. A ja już nie czułam nic, oprócz pustki.
Minęło kilka lat. Marysia podrosła, coraz bardziej przypominała jego. Czasem patrzę na nią i widzę ten sam uśmiech, ten sam gest
dłoni. Ale nie boli mnie już. Tylko lekki żal — za tym, co mogło być, gdyby ludzie nie pozwalali, by kłamstwa zatruwały ich miłość.
Dziś wiem, że nic tak nie niszczy rodziny, jak wątpliwość. I nic nie boli bardziej niż to, gdy człowiek, którego kochasz najbardziej,
wierzy w cudze kłamstwa.