Długo się zastanawiałam, czy wyjść za mąż po raz drugi. Pierwsze małżeństwo pozostawiło po sobie nie tylko ból, ale także nieufność wobec wszystkich wokół.
Zwłaszcza wobec teściowej. Pamiętam, jak pierwsza mama mojego męża potrafiła jednym słowem sprawić, że czułam się winna wszystkiego.
Byłam wtedy jeszcze młoda, naiwna, starałam się jej dogodzić, chciałam, żeby widziała we mnie dobrą żonę dla swojego syna.
Ale wszystko było na próżno: bez względu na to, jak bardzo się starałam, dla niej zawsze pozostawałam „obcą”, która „zabrała jej chłopca”. Żyłam w jej cieniu, a to zrujnowało nasze relacje z mężem.
Dlatego kiedy poznałam Alana i zdecydowaliśmy się pobrać, od razu powiedziałam mu:
— Nie chcę poznawać twojej mamy. Mam już takie doświadczenie. Jest gorzkie.
On tylko się roześmiał i odpowiedział:
— Dlaczego uważasz, że moja mama jest taka jak wszystkie? Jest dobra i pokocha cię.
Milczałam. Bo słowa to tylko słowa. Trudno mi było uwierzyć, że może być inaczej. Bałam się, że znów zaczną się kontrola, osądzanie, ciągłe rady, które brzmią jak rozkazy.
Ale spotkanie było nieuniknione. Pewnego wieczoru zaprowadził mnie do niej. Szłam z kamieniem na sercu, niemal fizycznie odczuwając presję, która powracała z przeszłości.
Drzwi otworzyła kobieta w średnim wieku o łagodnym spojrzeniu. Uśmiechnęła się tak szczerze, że nawet się zdezorientowałam.
— Och, nareszcie! — powiedziała i uściskała mnie, jakbyśmy znały się całe życie. — Tak wiele o tobie słyszałam. Tak się cieszę, że mój syn ma ciebie.
Stałam oszołomiona, nie wiedząc nawet, jak zareagować. Zamiast zimnego spojrzenia lub nieprzyjemnych słów otrzymałam ciepło i akceptację.
Przez cały wieczór rozmawiała ze mną nie jak z „obcą”, ale jak z osobą, na którą od dawna czekała w swoim domu.
Nie pytała, co potrafię, jak gotuję ani jak wychowuję dzieci. Po prostu interesowała się mną: moimi marzeniami, pracą, zainteresowaniami. I za każdym razem powtarzała:
— Najważniejsze, żebyście byli szczęśliwi z Alanem. Wszystko inne to drobiazgi.
Kiedy wracaliśmy do domu, szłam w milczeniu. W moim wnętrzu walczyły dwie kobiety: ta, która pamiętała przeszłość i bała się, oraz ta, która właśnie otrzymała szansę, by otworzyć swoje serce.
— No i jak? — zapytał mąż w drodze.
Westchnęłam i odpowiedziałam:
— Wiesz, nigdy jeszcze nie popełniłam tak przyjemnego błędu.
I wtedy zrozumiałam: nie wszyscy ludzie są tacy sami. Nie wszystkie teściowe są wrogami. Czasami życie daje drugą szansę nie tylko na miłość, ale także na nową rodzinę, która może stać się dla ciebie prawdziwym wsparciem.