Mój syn zawsze był do mnie podobny – nie tylko wyglądem, ale także charakterem.
Widziałam w nim siebie: to samo zdecydowane spojrzenie, uśmiech, który świecił nawet w ciemne dni, i ten sam, który kiedyś zauważyłam w rodzinie ojca. Uśmiechałam się i myślałam: „Wychowałam go na dobrego męża”.
Aż pewnego wieczoru wrócił do domu, siedząc między dwoma krzesłami przy stole, wydawał się innym człowiekiem. Poczułam, że coś się stało.
„Mamo… Rozwodzę się” — powiedział cicho, jakby bał się, że jego słowa zburzą dom. „Spotkałem inną kobietę”.
Serce mi się ścisnęło i przypomniałam sobie swoje młodzieńcze doświadczenie, kiedy odszedł ojciec. Ale nigdy nie chciałam, aby moja rodzina powtórzyła tę historię.
— Co? — szepnęłam. — Z powodu miłości?
— Tak — odpowiedział. — Zakochałem się… a ona jest moim życiem. Nie chcę cię skrzywdzić. Ale nie jesteśmy już tą samą parą, którą mieliśmy kiedyś.
W jego słowach rozpoznałam rytm głosu ojca. Ten sam, który kiedyś powiedział „Ona jest moim życiem” i odszedł. Patrzyłam na syna i zamarłam w roli matki, która nie wie, jak mówić i co dalej robić.
Wieczorem wyszedł. Zostałam sama. Dom stał się cichy, jakby wstrzymał oddech. Nie płakałam — nie miałam siły, tylko pustkę.
Miałam wrażenie, że ten telefon przeniósł mnie z powrotem — do chwili, kiedy gdzieś daleko drżało moje serce.
W kolejnych dniach dużo myślałam. Przychodził tylko od czasu do czasu, mówił łatwiej niż ja mogłam odpowiedzieć. Czułam lustrzane odbicie: on — ojciec, ja — jego mama. I bolesne jest to, że historia powtarza się jak nieudany scenariusz.
— Rozumiesz, mamo… — próbował coś powiedzieć, ale słowa w jego głosie nie miały nawet charakteru prośby. — Chcę być szczęśliwy.
— Ja też tego chcę — odpowiedziałam cicho. — Ale nie zapominaj… miłość to nie tylko „jesteś moim życiem”. To osoba, z którą zbudujesz swoje życie i która będzie przy tobie, nawet gdy nie będziesz zachwycony romantyzmem.
Spojrzał na mnie długo i zrozumiał, że nie stawiam oporu. Po prostu — instynkt przetrwania mamy, która przeszła tę drogę wcześniej.
Dzisiaj między nami jest więcej ciszy niż rozmów. On mieszka z kimś innym, ja jestem sama. Ale czasami, kiedy rozmawiamy przez telefon, słyszę w nim nie tylko siebie, ale także ten głos, który kiedyś mówił: „nie powtarzaj moich błędów”.
I wiecie co? Bardzo chcę, żeby mój syn nie powtórzył. Chcę, żeby był mądrzejszy niż ojciec. Bo prawdziwa siła nie polega tylko na zerwaniu, ale na tym, żeby poddać się jutro i dać miłości szansę, ale wiedzieć, kiedy jest czas dla dwojga, a kiedy dla siebie.
Silne znaki zodiaku o łagodnym charakterze. Nauczyły się takie być i to pomaga im w życiu