Długo nie mogłam się zdecydować, żeby opowiedzieć tę historię. Być może z powodu wstydu, być może z powodu bólu, który nadal pali w piersi, chociaż minęło już kilka lat.
Zawsze uważałam, że rodzina to coś świętego, że między matką a synem nie może być tajemnic i dystansu.
Ale życie pokazało mi inną stronę — tam, gdzie miłość miesza się z obowiązkiem, a pomoc zamienia się w coś, co trzeba ukrywać.
Wychowałam syna sama. Mąż opuścił nas, gdy chłopiec miał zaledwie trzy lata. Było ciężko, bardzo ciężko, ale nigdy nie narzekałam.
Pracowałam na dwa etaty, czasami wracałam do domu w nocy, a on już spał. Patrzyłam na jego spokojną twarz i myślałam: „Wszystko, co robię, robię dla ciebie, synu”.
Dorastał jako dobry chłopiec, posłuszny, miły. I zawsze powtarzał:
— Mamo, kiedy dorosnę, sprawię, że niczego ci nie będzie brakowało.
Te słowa ogrzewały mnie wtedy jak koc w zimowe noce. I wiecie co, dotrzymał słowa. Kiedy stanął na nogi, zaczął mi pomagać — to pieniędzmi, to produktami, to po prostu nagłym telefonem: „Mamo, nie zapomniałaś dzisiaj zjeść? Wpadnę”.
Ale wszystko się zmieniło, kiedy w jego życiu pojawiła się ona — moja synowa. Na początku się ucieszyłam, bo marzyłam, żeby syn był szczęśliwy, żeby miał rodzinę.
Wydawała mi się miła, uśmiechnięta, nawet mówiła: „Jestem dla mnie jak druga mama”. Pomyślałam wtedy:
„Jaka jestem szczęśliwą kobietą, że znalazłam taką synową”.
Ale radość nie trwała długo.
Pewnego wieczoru syn przyszedł do mnie sam. Przyniósł torbę z zakupami, postawił ją w kuchni, a sam stał i nie wiedział, od czego zacząć. Żartowałam:
— Co ty, jak uczeń, który dostał dwójkę i boi się powiedzieć.
Uśmiechnął się nerwowo i odpowiedział cicho:
— Mamo, tylko proszę, nie obrażaj się… Ale proszę cię… nie mów żonie, że ci pomagam.
Wtedy jakby ugięły mi się nogi.
— Jak to — nie mówić? — zapytałam, nie rozumiejąc.
A on spuścił oczy i kontynuował:
— Rozumiesz, mamo, ona nie uważa tego za konieczne. Mówi, że jestem już dorosły, mam własną rodzinę i moje pieniądze powinny być
przeznaczone tylko dla naszego domu. Jeśli dowie się, że pomagam ci… będzie kłótnia.
Stałam, jakby oblano mnie zimną wodą. Słowa syna przeszywały serce: „Nie uważa za konieczne”.
Czyli ja, matka, która poświęciła mu całe życie, stałam się teraz ciężarem? Człowiekiem, któremu „nie trzeba” pomagać?
A on kontynuował:
— Mamo, i tak będę przyjeżdżał, i tak będę pomagał, ale… proszę, milcz.
Uśmiechnęłam się przez łzy i skinęłam głową:
— Dobrze, synku. Jeśli tak będzie ci łatwiej — będę milczeć.
Ale w duszy coś pękło.
Od tego czasu moje wizyty u nich stały się rzadsze. Synowa za każdym razem witała mnie chłodno, z wymuszonym uśmiechem. Czułam, że sama moja obecność jest dla niej nieprzyjemna. Czasami mogła powiedzieć:
— Och, znowu przyszliście bez uprzedzenia… Mieliśmy swoje plany.
Udawałam, że nie słyszę, ale w środku wszystko się ściskało. W takich momentach syn milczał. A ta cisza była jeszcze bardziej bolesna niż słowa.
Czas mijał. Nauczyłam się żyć z tą nową rzeczywistością. Czekałam na telefony od syna, cieszyłam się, kiedy przyjeżdżał, nawet potajemnie mi pomagając. Ale poczucie winy nie opuszczało mnie. Wydawało mi się, że kradnę go jego rodzinie.
Pewnego razu zdecydowałam się porozmawiać z nim szczerze.
— Synu, może nie trzeba… Dam sobie radę. Nie potrzebuję niczego, najważniejsze, żebyście z żoną byli szczęśliwi.
A on nagle westchnął i odpowiedział:
— Mamo, wychowałaś mnie tak, że nie mogę cię zostawić. Wiesz przecież — gdyby nie ty, nie miałbym nic. A ona… cóż, ona patrzy na sprawy inaczej.
Te słowa były dla mnie jednocześnie pocieszeniem i jeszcze większą udręką.
Długo zastanawiałam się, dlaczego tak się stało. Dlaczego synowa nie widzi we mnie matki swojego męża, osoby, która go wychowała, ale konkurencję? Dlaczego syn musi ukrywać przed nią swoją dobroć?
Z czasem zrozumiałam jedno: kobiety budują swoje szczęście na różne sposoby. Jedne – na miłości i szacunku, inne – na kontroli i ograniczeniach.
A mój syn wpadł w pułapkę takiej kontroli. Pozostało mi tylko to zaakceptować. Zaakceptować i nauczyć się żyć tak, aby nie stracić syna na zawsze. Dlatego milczę. Uśmiecham się, kiedy przynosi mi paczkę z produktami i szepcze:
— Mamo, tylko nikomu nie mów.
A w środku płacze kobieta, która kiedyś wierzyła, że rodzina jest na zawsze, bez warunków i tajemnic.
Wiecie, co boli najbardziej? Nie pieniądze, nie paczki, a nawet nie zimny uśmiech synowej. Najbardziej boli to, że mój syn, którego wychowałam w miłości, teraz żyje między dwoma światami. A ja — w jego świecie — nie jestem już na pierwszym miejscu.
Silne znaki zodiaku o łagodnym charakterze. Nauczyły się takie być i to pomaga im w życiu