Kiedy rodzi się dziecko, wydaje się, że nic innego nie ma znaczenia.
Dobrze pamiętam dzień, kiedy po raz pierwszy zobaczyłam swojego syna – pomarszczoną, czerwoną, płaczącą kulkę w moich rękach, ale dla mnie był najpiękniejszy na świecie.
Myślałam, że właśnie w tym momencie zaczęło się prawdziwe życie. Oddałam się całkowicie: nieprzespane noce, drobne radości, zmartwienia, poranki szkolne, choroby, ząbkowanie, urazy, pierwsze sukcesy.
Zawsze byłam przy nim, czasem nawet bardziej niż trzeba.
Nie zauważyłam, jak z biegiem lat zmienił się w obcego człowieka. Wysoki, pewny siebie, z całą masą zasad i reguł, które wydawały mi się wymyślone.
Ale starałam się wszystko akceptować, bo to mój syn. Nie wtrącałam się w jego życie, nie zanudzałam radami, nie narzucałam się.
Pytałam tylko, czy wszystko w porządku, gdy długo nie dzwonił. Cieszyłam się jego osiągnięciami w milczeniu, w swojej kuchni.
Ale teraz widzę, że nawet moje milczenie stało się dla niego ciężarem. „Mamo, postanowiłem, że w tym roku chcę świętować urodziny bez rodzinnych spotkań” – powiedział kiedyś przez telefon. Nie od razu zrozumiałam.
Pomyślałam, że może żartuje. Ale on kontynuował: „Rozumiesz, to będzie taki… wieczór w stylu koktajlowego przyjęcia. Przyjaciele, koledzy. Nie chciałbym, żebyś czuła się nie na miejscu”.
Odłożyłam słuchawkę i długo patrzyłam przez okno. Bolało mnie nie samo to, że po raz pierwszy i nie ostatni opuszczam jakieś święto.
Bolało mnie, że nie pasuję do niego. Ja – matka, która go wychowała, nie pasuję do jego kręgu. Jest mu ze mną niezręcznie. Chcą odpocząć ode mnie. Wstydzą się mnie.
Milczałam kilka dni. Potem zadzwonił ponownie. Zwykłym głosem, jakby nic się nie stało. Porozmawiał trochę o pracy, wspomniał coś o
urlopie, a potem nagle:
„Mamo, nie masz nic przeciwko, jeśli zarejestruję samochód na siebie? Przecież prawie nim nie jeździsz. A mi byłoby wygodniej…”.
To była ostatnia kropla. Samochód, który pozostawił mi ojciec, był dla mnie nie tylko środkiem transportu. Był wspomnieniem, ciepłem, czymś bliskim. Ale dla niego – tylko przedmiotem, którym można dysponować.
Siedziałam z telefonem w ręku i nie mogłam wydusić z siebie ani słowa. Nie z powodu samochodu. Ale z powodu świadomości, że stałam się dla niego kimś obcym.
Niewygodną, nie na czasie, zbędną. Człowiekiem, który tylko przeszkadza. Nagle zrozumiałam, że całe życie poświęciłam na to, aby być dla niego domem. A teraz dom już mu nie jest potrzebny.
A co najgorsze – nie jestem na niego zła. Jestem zła na siebie, bo kiedyś uwierzyłam, że miłość matki to gwarancja.
Że jeśli oddasz wszystko, to w zamian otrzymasz choć odrobinę wdzięczności. Ale teraz widzę: miłość niczego nie gwarantuje. Czasami po prostu znika w ciemności, pozostawiając po sobie tylko ciszę i pytania bez odpowiedzi.