Kiedy mój mąż stracił pracę, bez wątpienia go wspierałam. Mieszkaliśmy razem przez ponad piętnaście lat, wychowywaliśmy córkę, budowaliśmy wszystko od zera, krok po kroku.
Pracował jako kierowca, często na mrozie, w deszczu lub słońcu, siedem dni w tygodniu.
Nigdy nie domagałam się drogich prezentów, zawsze starałam się stworzyć mu przytulny dom, żeby wracał do własnego domu, a nie do mieszkania.
Więc kiedy został zwolniony, powiedziałam: „Poradzimy sobie. Najważniejsze, że jesteś z nami”.
Wierzyłam, że po krótkim odpoczynku znów podejmie poszukiwania – zawsze był energiczny, nie potrafił siedzieć bezczynnie.
Ale minął tydzień, potem dwa, a on po prostu leżał na kanapie z telefonem. Na początku szukałem wymówek: był zmęczony, załamany wewnętrznie, potrzebował czasu.
Musiałam sama opłacić wszystkie wydatki – artykuły spożywcze, media, czesne za szkołę córki, a moi rodzice byli chorzy.
Pracowałam w sklepie do wieczora i wracałam do domu wykończona, ale nie narzekałam. Gotowałam, prałam, sprzątałam – on musiał dojść do siebie.
Mijał miesiąc za miesiącem. Aż pewnego wieczoru, kiedy ponownie zasugerowałam, że mógłby przynajmniej przejrzeć ogłoszenia lub pójść na rozmowę kwalifikacyjną, powiedział spokojnie, bez emocji, jakby rozmawiał o pogodzie:
– Wykonałam już swoją część. Teraz twoja kolej”.
Wydawało mi się, że ktoś wylał na mnie kubeł lodowatej wody. Spojrzałam na niego i nie poznałam go. To nie był mój mąż.
Nie ten, który łapał mnie za rękę w tłumie, całował w czoło przed snem, własnoręcznie składał kołyskę dla mojej córki. To był ktoś inny – obojętny, zmęczony, zdystansowany. Zapytałam go cicho:
– Nie sądzisz, że ja też pracowałem przez te wszystkie lata? Tylko nie licząc?
Pomachał mi, nie patrząc:
– Daj spokój, kilka godzin przy kasie. No i co z tego…
I w tym momencie coś we mnie pękło. Nie dlatego, że obraził moją pracę. Ale dlatego, że zdewaluował wszystko. Mnie. Nasze życie. Moje codzienne zmagania – ciche, niewidoczne, znajome.
Kolejne tygodnie były najtrudniejsze. W końcu zamienił się w cień – niewtajemniczony, zirytowany, wymagający.
Znikał w telefonie, krytykował obiad, zrzędził na córkę, zachowywał się tak, jakby wszyscy byli mu to winni.
A ja żyłam na automacie. Czasami w nocy siadałam w kuchni i płakałam w poduszkę. Nie dlatego, że było mi ciężko fizycznie. Ale dlatego, że zdałam sobie sprawę, że nie jesteśmy już drużyną. Ja walczyłam, a on patrzył.
Wszystko zmieniło się, gdy pewnego ranka moja córka nagle zapytała mnie:
– Mamo, dlaczego tata nas nie kocha?
Nie mogłam odpowiedzieć. Po prostu usiadłam na łóżku i milczałam. Ponieważ dziecko widzi wszystko. Ono wszystko czuje. A jej słowa bolały bardziej niż jakiekolwiek obelgi ze strony dorosłych.
Tego dnia zrozumiałam, że muszę coś zmienić. Nie jego – siebie. Zaczęłam więcej myśleć o sobie, mniej o służeniu jego lenistwu.
Przestałam dźwigać cały dom. Przestałam gotować trzy posiłki dziennie. Nie byłam zła – byłam po prostu zmęczona. I każdego dnia czułam się lepiej.
Protestował, krzyczał, nazywał mnie zimną. Ale ja już go nie słyszałam. Ponieważ moje serce było wolne od iluzji. Od oczekiwania, że znów stanie się mężczyzną, którego kiedyś kochałam. Może był, ale nie na długo. A ja po prostu wierzyłam, bo chciałam wierzyć.
Nadal mieszkamy pod jednym dachem. Ale to już nie jest małżeństwo. To poczekalnia przed nowym życiem. Nie wiem, ile czasu zajmie mi wydostanie się z tego.