Alan powiedział to prawie spokojnie. Jak coś, co już dawno dojrzało w nim, a teraz po prostu trzeba było to wypowiedzieć.
„Chcę poczuć się młody… A ty cały czas jesteś zajęta dzieckiem”.
Stałam w kuchni w rozciągniętej koszulce, z dziecięcą plamą na ramieniu, z nieumytymi włosami i zmęczonymi oczami, które nie widziały snu od kilku tygodni.
W sąsiednim pokoju spała nasza córka — miała cztery i pół miesiąca. Właśnie wyrastały jej zęby, płakała w nocy, nosiłam ją w kółko, jak wahadło, aż zasypiała w moich ramionach.
A on, Alan — mój mąż — powiedział to.
Nie krzyczałam. Nie płakałam. Po prostu usiadłam. Usiadłam na krzesło kuchenne i trzymałam się krawędzi stołu, jakby świat nagle zaczął kręcić się w złym kierunku.
Czekałam, aż powie coś jeszcze, wyjaśni, usprawiedliwi… Ale Alan tylko wzruszył ramionami.
— Nie mogę tak dalej. Z nią jest mi łatwo. Jest wesoło. Znów czuję, że żyję.
A ja co? Jestem martwa?
Ja to nocne karmienia, mokre pieluchy, kaszki, kąpieli, temperatura, bezsenność, zapomniana kawa. Ja to „mama”. I tyle. A nie kobieta.
Nie kochanka. Nie przyjaciółka. Po prostu mama. Ta, która bierze wszystko na siebie. Bo tak trzeba. Bo dzieci są jeszcze bardzo małe. Bo ktoś musi zostać.
On odszedł następnego dnia. Powiedział, że zabierze swoje rzeczy później. I odszedł — do swojej „młodości”, do radosnej beztroski, do nowej wolności. A ja zostałam. Z dzieckiem, z echem w mieszkaniu, z ciszą, którą przerywały płacz i uciekający czas.
Nie wiedziałam, jak będę. Ale byłam. Wstawałam, kiedy nie mogłam. Uśmiechałam się do córki, kiedy dusza pękała. Ona obejmowała mnie swoimi małymi rączkami, a w tym było więcej miłości, niż otrzymałam przez lata.
Uczyłam się żyć bez niego. Nie dlatego, że chciałam. Ale dlatego, że nie miałam wyboru.
I wiecie co? Teraz, kiedy patrzę w lustro, widzę siebie. Zmęczoną, tak. Ale żywą. Taką, która wytrzymała, kiedy wszystko się waliło.
Taką, która nie stała się zimna z powodu bólu. I wiem na pewno: nie jestem już „tylko mamą”. Jestem kobietą, która wytrzymała. I z czasem jeszcze zabłyśnie. Nie dla kogoś. Ale dla siebie.