Zawsze uważałam, że ważne jest posiadanie bliskiej przyjaciółki, która wesprze, doradzi i uspokoi w razie potrzeby. I znalazłam taką.
Joanna od najmłodszych lat stała się moją prawdziwą przyjaciółką. Poznałyśmy się dzięki naszej wspólnej znajomej i okazało się, że mamy wiele wspólnego.
Kiedy dorosłyśmy i wkroczyłyśmy w dorosłe życie, nasza przyjaźń nie osłabła, a wręcz przeciwnie – umocniła się.
Joanna była przy mnie, kiedy zostawił mnie pierwszy chłopak, kiedy miałam problemy z mieszkaniem podczas studiów, zaproponowała mi, żebym zamieszkała u niej.
Rodzice Joanny przyjęli mnie z radością. Byłam wdzięczna za ten gest, ponieważ dojazd do domu zajmował mi dużo czasu, a poza tym chciałam być niezależna.
Kiedy po raz kolejny wracałam do domu Joanny, spotkałam miłego młodego mężczyznę, który zapytał: „Dokąd idzie taka piękność?”.
Na początku zaskoczyło mnie to pytanie, ponieważ nie znaliśmy się i nie rozumiałam, skąd się wziął i jak mam zareagować.
Kiedy podszedł do mnie, zatrzymałam się i spojrzałam na niego, a on był miłym chłopakiem. Nie od razu zrozumiałam, że się zakochałam, ale o tym później, a na razie spotkaliśmy się po raz pierwszy i zaprosił mnie na kawę.
Byłam zaskoczona, jak szybko rozpoczęła się nasza historia miłosna i już się spotykaliśmy. W tym momencie zamierzałam już wrócić do rodziców, ponieważ przeniosłam się na studia zaoczne, aby móc pracować.
Oczywiście opowiedziałam Joannie o mojej miłości do Michała. Jej pierwszą reakcją była radość z mojego powodu, ale potem zmieniła wyraz twarzy i zapytała, jak długo jesteśmy razem.
Opowiedziałam o naszym spontanicznym spotkaniu i o tym, jak poszliśmy na kawę, a potem wszystko się jakoś potoczyło. Dlaczego od razu jej o nic nie zapytałam, skoro zauważyłam, że coś jest z nią nie tak, ale postanowiłam nie zwracać na to zbytniej uwagi.
Po roku wyszłam za mąż za Michała i urodziła nam się córka. Michał bardzo ją kocha i dziękuje mi za nią. Z Joanną nadal jesteśmy przyjaciółkami, choć rzadko się kontaktujemy.
Kiedy znów do mnie zadzwoniła, byłam nawet trochę zaskoczona, bo Joanna dawno nie dzwoniła. W tym czasie byłam w pracy, ale Michał był już w domu z córką, więc zaproponowałam jej, żeby przyszła, a ja będę za godzinę.
Niestety, zatrzymałam się w pracy, a kiedy wróciłam do domu, nie zastałam męża i Joanny, ale kiedy weszłam do kuchni, pocałowałam Michała i Joannę.
Nie wiedziałam, jak zareagować na takie zachowanie mojej najlepszej przyjaciółki i męża. Powiedziałam Joannie, że miałam o niej lepszą opinię, ale okazało się, że nie znam całej historii mojej przyjaciółki.
Ona i Michał znają się od dawna, a nawet przez jakiś czas się spotykali, o czym zapomniała mi powiedzieć. To dziwne, znasz kogoś tak długo, a on ma takie sekrety.
Prawie rozstałam się z mężem, ale on wyjaśnił mi, że nie kocha Joanny, a ona sama się do niego przyczepiła. W przeciwieństwie do męża Joanna nie powstrzymywała swoich emocji i powiedziała:
„A co, kochałam go całe życie”. Od tego momentu zrozumiałam, że nie mam przyjaciółki.