Mam koleżankę, która niedawno przeprowadziła się do stolicy. Wyszła za mąż i dobrze żyje. Jej mąż zarabia przyzwoicie.
Mają własny dom, nawet nie dom, ale prawdziwy pałac i samochód. Po przeprowadzce Julia najpierw utrzymywała bliskie relacje z matką, która została na wsi.
Mama jest emerytką, ma ciągłe problemy zdrowotne, brak pieniędzy i inne trudności typowe dla życia starszych ludzi na prowincji.
Na początku Julia pomagała mamie, jeśli nie finansowo, to przynajmniej moralnie. Pocieszała ją, obiecywała, że ją przygarnie, zapewniała, że nie zostanie sama.
Ale czas mijał. Julia coraz bardziej przyzwyczajała się do nowego życia w wielkim mieście, do dobrobytu. Coraz mniej interesowała się sprawami matki, zapominała do niej dzwonić.
Pewnego dnia mama sama zadzwoniła do Julii i poprosiła o pomoc:
„Córeczko, nie mam pieniędzy na lekarstwa. To bardzo krępujące prosić cię o pomoc, ale nie ma nikogo innego. Może ty mi pomożesz albo poprosisz męża? Dam ci je powoli”.
W tym czasie Julia spacerowała z przyjaciółką po centrum handlowym, wybierając dla siebie nowe buty. Zajęta tym procesem, powiedziała z irytacją:
„Dostajesz emeryturę, prawda? Dlaczego nie zawsze ci starcza? Mamo, pieniądze nie spadają z nieba, trzeba na nie zapracować! Znajdź sobie jakąś pracę na pół etatu, nie wiem… To wszystko, daj spokój!”.
Mama próbowała tłumaczyć: „Córeczko, moja emerytura to tylko półtora tysiąca złotych. Muszę płacić od razu trzy tysiące. Po prostu nie mam takich pieniędzy. Chciałabym znaleźć pracę, ale zdrowie mi na to nie pozwala. Przepraszam, nie powinnam ci przeszkadzać”.
Julia nawet nie pomyślała o tym, że ma tylko jedną mamę i może mieć tyle butów i dziewczyn, ile chce.
Mąż Julii się dowiedział. Dowiedział się ode mnie. Bez słowa kupił teściowej bilety do Warszawy i załatwił płatne badania w klinice.
Wszystko poszło dobrze, mama wyzdrowiała. A zięć rozmawiał z córką, żeby zmieniła nastawienie do mamy, bo inaczej on zmieni je w stosunku do niej.