Poznałem Annę na przyjęciu urodzinowym przyjaciela. Ta smukła, błyskotliwa i spektakularna dziewczyna była życiem imprezy. Natychmiast zawróciła mi w głowie. W głowie nazwałem ją „gwiazdą”.
Dosłownie rok później nawet nie zauważyłem, jak oświadczyłem się mojej gwieździe. Pobraliśmy się. W tym czasie miałem już 29 lat, miałem własny samochód i spłaciłem już połowę kredytu hipotecznego za moje mieszkanie.
Po ślubie Anna zaczęła narzekać, że jest zmęczona w pracy, że szef ją gnębi i ciągle się jej czepia. Powiedziałem jej, żeby odeszła i znalazła inną pracę. Gdybym tylko wtedy wiedział, na co się pisałem swoimi nieostrożnymi słowami.
Moja żona natychmiast podchwyciła ten pomysł i następnego dnia złożyła wypowiedzenie. Nie spieszyła się jednak z szukaniem innej pracy.
Pomyślałem, że powinna wziąć miesiąc wolnego. Ale minął miesiąc, trzy miesiące, sześć miesięcy, a moja żona nadal była w domu. Anna również nie przejmowała się prowadzeniem domu.
„Przed ślubem miałem gosposię, ciocię Natalię, która przychodziła do mojego domu 3 razy w tygodniu, aby gotować i sprzątać mieszkanie.
Jednak po ślubie Anna kategorycznie zabroniła mi ją zwolnić. Żona powiedziała mi, że byłbym bez serca, gdybym zostawił ciocię Natalię bez pieniędzy, bo jej dzieci potrzebują pomocy, a wnuki wychowania. Niech dalej dla nas pracuje, a ja jej pomogę”.
Swoją drogą, podejrzewam, że moja żona nigdy nie pomagała gosposi. Pół roku temu moja żona dostała psa. Bawi się z nim cały dzień, nazywa go swoją córką. A kiedy zaczynam mówić o moich dzieciach, mówi, że jest za wcześnie, muszę żyć dla siebie.
Niedawno zostałem mianowany zastępcą dyrektora. Zaproponowałem żonie pracę u nas. Anna powiedziała, że nie chce, bo mąż i żona nie mogą pracować w jednej firmie. Przenieślibyśmy wszystkie nasze konflikty w miejscu pracy do domu, a rozwód nie potrwałby długo.
Nadal spędza całe dnie, surfując po Internecie lub rozmawiając z przyjaciółmi przez telefon. Nawet nie sprawia wrażenia, że szuka pracy. Zamiast tego wydaje pieniądze na prawo i lewo, nie myśląc o tym, jak je zdobywamy.
Poprosiłem rodziców mojej żony, aby porozmawiali z córką i spróbowali wskazać jej właściwą drogę. Powiedziała im, żeby trzymali się z dala od rodzin innych ludzi, sami sobie poradzimy.
Jestem zmęczona. Nawet moi przyjaciele mówią mi, żebym się rozwiodła. Czasami nie rozumiem, dlaczego znoszę tę kobietę. Moja chciwość teraz wygrywa. Dlaczego przy rozwodzie majątek ma być dzielony na pół?
Przecież Anna nie podjęła nawet minimalnego wysiłku podczas naszego małżeństwa. Nie jestem gotowy oddać jej połowy „wspólnie” nabytego majątku na srebrnej tacy.
A ostatnio moja żona zaczęła wywoływać u mnie ciągłe napady złości i skandale. Jest o mnie zazdrosna, podejrzewa mnie o zdradę, chociaż nie dałem jej powodu. Po prostu staram się częściej wyjeżdżać w podróże służbowe, żeby trochę odpocząć od mojej „gwiazdy”. Może wariuje od ciągłego przebywania w domu? Nie wiem.
Chociaż muszę przyznać, że nie jestem już zainteresowany Anną jako kobietą. Czasami wydaje się, że jest po prostu poniżająca. Myślę, czy warto w ogóle próbować ratować nasze małżeństwo?
Nie mamy dzieci, wspólnych zainteresowań i hobby. Czy powinienem zrezygnować z mojej chciwości i wziąć rozwód? Z powodu jej ciągłych napadów złości nie mogę nawet wrócić do domu. Nie chcę jej widzieć obok siebie.
Spotkałam swoją pierwszą miłość i zdałam sobie sprawę, że popełniłam największy błąd w życiu