Wydawało mi się, że moje życie dosłownie legło w gruzach, gdy nagle odkryłam niewierność mojego męża. Miałam 29 lat i mieszkaliśmy w przytulnej okolicy, gdzie byłam pewna, że nic nie zakłóci naszego harmonijnego życia. Ale los zdecydował inaczej.
Wszystko zaczęło się od dziwnych plotek, które usłyszałam od sąsiadów. Plotki docierały do moich uszu, a potem moja dusza była wyczerpana myśleniem o tym.
Ludzie wskazywali na Karinę, naszą sąsiadkę, piękną i uwodzicielską kobietę, która mieszkała zaledwie kilka domów dalej. Szeptali o jej romansach z moim mężem, a te słowa paliły moje serce.
Kochałam mojego męża i wierzyłam mu, zwłaszcza że w rodzinie wszystko układało się dobrze. Po rozważeniu wszystkiego postanowiłam nie wierzyć plotkom i przekonałam się, że to tylko pomówienia. Kochałam mojego męża.
Jednak plotki nie ustały i pewnego dnia jedna z moich sąsiadek zapytała mnie wprost, jak długo jeszcze będę znosić ten wstyd.
Zdeterminowana, by przezwyciężyć strach i wątpliwości, omówiłam tę sytuację z mężem. Nawiasem mówiąc, ze względu na jego ciągłą pracę i wyjazdy służbowe, nasz związek nieco się ochłodził. Nie łączyłam jednak tej okoliczności z możliwą niewiernością, po prostu nie chciałam w to uwierzyć.
Aż w końcu nadszedł dzień, w którym zdecydowałam się porozmawiać. Usiadłam naprzeciwko niego, czując, jak napięcie ogarnia moją duszę.
„Kochanie, muszę z tobą porozmawiać o czymś ważnym — zaczęłam niespokojnym głosem — dowiedziałam się o twoim związku z Kariną. Czy to prawda?
Mój mąż zrobił zdziwioną minę i na początku zaczął przekonywać mnie o swojej niewinności: „Kochanie, to tylko przyjaźń”. A kiedy już byłam gotowa uwierzyć we wszystko i się uspokoić, wykrztusił: „Oszukiwanie jest częścią życia rodzinnego i wszyscy możemy się czasem zabawić”.
Jednocześnie uśmiechał się bezczelnie i mówił tak, jakbym była małym, nieświadomym dzieckiem, któremu trzeba wytłumaczyć coś oczywistego.
Nie mogłam uwierzyć w to, co słyszę. Serce mnie bolało. Jak mógł nazwać niewierność częścią życia rodzinnego? Byłam w szoku, że mogłam zakochać się w takiej osobie.
Prześladowała mnie jedna myśl: jak mogłam być tak ślepa? Poświęciłam swoje życie temu mężczyźnie, zaufałam mu bezwarunkowo, a teraz on przyznał się do zdrady prosto w twarz i mówił o „normalności” takiego życia.
W tym momencie zdałam sobie sprawę, że można zakochać się bardzo mocno, ale potem w pełni zrozumieć i zobaczyć prawdziwy charakter swojego wybranka.