Pięć miesięcy temu mój mąż stracił pracę. Trwało to rok. Było jasne, że firma nie przetrwa bankructwa.
Było to oczywiste dla niewidomych i oczywiście głupich, ale mąż do ostatniej chwili nie chciał niczego szukać.
Na początku mówiliśmy „bez paniki, wszystkim jest ciężko, ale radzimy sobie lepiej niż wielu”, a gdy stało się jasne, że to już koniec, wpis zmienił się na bardziej patetyczny.
Mój mąż desperacko próbował tam pracować do samego końca. Znudziło mi się powtarzanie tego samego, postanowiłam pozwolić, by sprawy potoczyły się tak, jak się potoczyły.
Kiedy w końcu został zwolniony z powodu zamknięcia firmy, wiele wysiłku kosztowało mnie, żeby nie biegać po mieszkaniu i nie krzyczeć „a nie mówiłam”.
Mój mąż powiedział, że weźmie tydzień wolnego, a potem wróci do pracy. Oznacza to, że podczas tego okresu odpoczynku, który trwał trzy tygodnie zamiast jednego, nic nie robił. Ani dzieckiem, ani domem, ani szukaniem pracy. Po prostu leżał i odpoczywał. A ja nie byłam zmęczona.
Co musiałam robić? Musiałam tylko wstać o szóstej rano, przygotować się sama, przygotować córkę, zawieźć ją do przedszkola, potem biec do pracy, po pracy odebrać córkę, potem do spożywczaka, potem do kuchenki, ale najpierw musiałam pozmywać naczynia, bo mąż cały dzień jadł.
Potem muszę nakarmić rodzinę obiadem, pozmywać naczynia, zająć się dzieckiem, położyć je spać i tyle. Wtedy mogę żyć pełnią życia, jeśli mój mąż ma co jeść następnego dnia. W przeciwnym razie wracam do pieca.
Kiedy zdałam sobie sprawę, że mój mąż sam nie planuje powrotu z błogiego stanu odpoczynku, przycisnęłam go. Powiedziałam mu, że nie zatrudniłam go po to, by nosił mi na szyi kolejne dziecko, które nic nie robi. Mój mąż poczuł się urażony i zaczął być przydatny. Przynajmniej pozmywał naczynia i odebrał córkę z przedszkola. Przynajmniej coś.
Według niego on też szukał pracy. Ale nie mógł jej znaleźć. W jednym miejscu pensja była niska, w drugim recenzje były złe, a ciągła rotacja pracowników podejrzana, trzecie było daleko, a czwarte też nie zapowiadało się na sukces.
Powodów było wiele, ale rezultat był ten sam — mąż nadal zostawał w domu. Być może gdyby przejął całe gospodarstwo domowe, przymknęłabym na to oko.
Chociaż nigdy nie chciałam rodziny, w której mój mąż był żywicielem rodziny, a ja zarabiałam. Ale on wziął na siebie bardzo ograniczony zakres obowiązków i nie chciał robić więcej.
Już wcześniej zaczęłam mu mówić, żeby znalazł sobie gdzieś pracę. Nawet za niewielką pensję byłoby to bardziej pożyteczne niż siedzenie w domu.
Mój mąż narzekał, że jestem gotowa wysłać go do pracy jako kuriera z wyższym wykształceniem. Najwyraźniej nasze konflikty wewnątrzrodzinne dotarły do mojej teściowej, bo ostatnio postanowiła mnie upomnieć za moje zachowanie.
– Dlaczego go ścigasz? Szuka pracy, ale to trudny czas, wszyscy mają trudności. Nie utrudniaj mu tego, przechodzi przez ciężki okres, a ty ciągle mu dokuczasz! On potrzebuje wsparcia!” powiedziała mi.
To znaczy, fakt, że przez prawie sześć miesięcy sama utrzymywałam całą rodzinę, nie jest wsparciem. Fakt, że przez prawie sześć miesięcy znosiłam w domu mężczyznę, który tylko marudził i nic nie robił, też nie jest wsparciem. Prawdopodobnie muszę napisać baner poparcia. Albo co powinnam zrobić?
Wydaje mi się, że normalny mężczyzna znalazłby coś w ciągu pięciu miesięcy. Po prostu wstydziłby się siedzieć na karku żonie, która najpierw pracuje w pracy, a potem także w domu. Ale mężczyzna czuje się dobrze i ma sumienie poskarżyć się matce.
Po rozmowie z teściową nie rozpętałam afery z mężem. Dałam mu tydzień na znalezienie przynajmniej jakiejś pracy, która przynosiłaby jakieś pieniądze. W przeciwnym razie będzie rozwód.
Nie chcę, żeby moja córka dorastała w takich warunkach, a potem przyjęła ten sam model zachowania dla swojej rodziny. Nie potrzebuję też dodatkowego balastu na szyi. Niech mąż idzie do matki, ona chętnie go wesprze, już wie jak.