Urodziłam się w dużej rodzinie, moja matka wychowywała czwórkę dzieci. Mój ojciec odszedł wcześnie, więc wszystko musiała robić sama.
Czasami moje babcie pomagały i zabierały nas do siebie na lato lub na weekend.
Czas płynął, dorastaliśmy i zanim się obejrzeliśmy, ukończyliśmy studia i wkroczyliśmy w dorosłość. Mój starszy brat Maciej wyjechał do Niemiec, gdzie poznał swoją żonę.
Rzadko się odwiedzali, bo nie mieli czasu, a mieli dwójkę dzieci. Moje dwie pozostałe siostry Anna i Marta wyjechały do pracy do Włoch i były rzadkimi gośćmi w domu mojej mamy.
Zostałam tylko ja i nie mogłam opuścić mamy po tym, jak poświęciła nam całą swoją energię, wychowując nas.
Później poznałam Adama, który okazał się wspaniałym człowiekiem, który pomagał mi i mojej mamie we wszystkim.
Kiedy moja mama zachorowała, zabraliśmy ją do szpitala, gdzie powiedziano nam, że potrzebuje odpoczynku i spokoju, ponieważ jej wiek zbiera swoje żniwo.
Wiedziałam o tym już wcześniej, jedyną rzeczą, którą pamiętałam od czasu do czasu, były moje siostry i brat, i było mi smutno, że rzadko nas odwiedzali.
Pewnego dnia mama powiedziała mi, że przekazuje mi dom i to było logiczne, powiedziała też reszcie rodziny o tej decyzji, co wywołało burzę emocji.
Nigdy nie sądziłam, że tak to przyjmą, bo to ja nie opuściłam mamy i zostałam z nią do końca.
Mój brat powiedział nawet, że pozwie mnie, jeśli nie zrzeknę się spadku na jego korzyść, a moje siostry powiedziały, że również czekają na swoją część domu, ponieważ mieszkały tam przez całe dzieciństwo.
To niesamowite, jak jedna decyzja mojej matki podzieliła nas na długi czas, a może i na zawsze.
Adam starał się mnie uspokoić i nie pozwalał płakać. W życiu tak jest, że często najbliżsi ludzie stają się najgorszymi wrogami.