Prawie nie pamiętam własnego ojca. Zawsze mieszkaliśmy tylko we dwójkę z moją matką. Gdy tylko skończyłam 12 lat, moja matka postanowiła wyjść za mąż po raz drugi.
Nie miałam nic przeciwko, wszystko rozumiałem. Ale widziałam, że jestem dużym utrapieniem dla jej nowego męża, więc zostałam wysłana do babci.
Mama przestała się mną interesować, całe jej życie zaczęło kręcić się wokół nowego męża.
Babcia powiedziała mi, że jestem bardzo podobna do taty. Mieszkaliśmy z nią na jej emeryturze i nie było nikogo innego, od kogo moglibyśmy oczekiwać wsparcia.
Babcia zastąpiła mi zarówno ojca, jak i matkę. Zawsze mnie chroniła i wspierała. Zmarła, gdy byłem na trzecim roku studiów. Moja babcia nie miała innych krewnych, więc odziedziczyłem dom.
Gdy tylko uzyskałem prawo do dziedziczenia, moja matka przyszła się ze mną zobaczyć. Ze łzami w oczach zaczęła mnie przekonywać, żebym zamieniła się z nią domami.
Wyjaśniła, że jej i jej mężowi jest dość ciasno w dwupokojowym mieszkaniu i nie ma sensu, żebym miała tak duży dom.
Kiedy usłyszała moją odmowę, natychmiast przeszła do ofensywy, mówiąc, że jest moją matką i wszystko jej zawdzięczam.
Nie chciałam słuchać tych bzdur, babcia mnie wychowała i wykształciła. Mama po prostu oddała mnie jej, kiedy już mnie nie potrzebowałaś. Teraz nie jestem ci nic winna.
Moją matkę zobaczyliśmy dopiero pięć lat później. W tym czasie wyszłam za mąż i urodziłam syna. Mój mąż i ja mieszkaliśmy razem w domu mojej babci.
Byłam szczęśliwa, bo dziecko było zdrowe, pieniędzy starczało na wszystko, ogólnie — normalna, przeciętna rodzina.
Pojawienie się matki na progu było dla mnie zaskoczeniem. Tak naprawdę nie chciałam, żeby przychodziła do naszego domu. Wciąż miałem do niej żal.
Mój syn wyszedł z pokoju i zapytał, kto tam jest. Moja mama postanowiła od razu odpowiedzieć, że to moja babcia. Chciała wejść, ale powiedziałam mu, że jej nie wpuszczę.
Wtedy mój syn zaczął mnie pytać, dlaczego nie powiedziałam mu, że ma babcię. Odesłałam go do jego pokoju i wtedy porozmawialiśmy.
Po zamknięciu drzwi do pokoju poszłam do mamy i powiedziałam jej, że nie powinnyśmy teraz rozmawiać o uczuciach macierzyńskich.
Usiadła cicho na progu i zalała się łzami. Powiedziała mi, że mąż ją oszukał.
Długo oszczędzali na nowe mieszkanie, sprzedali nawet samochód, a pewnego dnia mąż zabrał wszystkie pieniądze i zniknął. Teraz nie wie, gdzie mieszkać, więc przyszła do córki.
Pozwoliłam jej przenocować — nie wyrzuciłabym jej w środku wieczoru. Od razu postanowiłam zadzwonić do ciotki Anny, siostry mojej mamy. Anna zawsze ze mną rozmawiała i nigdy się ode mnie nie odwróciła.
Zgodziła się, aby mój mąż przywiózł do niej jutro moją matkę. W wiosce jest mnóstwo pracy dla mojej matki, a w zamian zostanie jej zapewnione zakwaterowanie. Jeśli moja matka myślała, że przyjedzie do mnie i będzie żyła ze wszystkiego, co miała, to głęboko się myliła.
„Rodzicielska miłość i troska wpływają na życie dzieci. Mnie też to spotkało”